เด็กช่างซ่อมได้ทุกอย่าง ยกเว้นอกที่หักกับรักชำรุด

ครั้งหนึ่งผมนั่งสมาธิท่ามกลางความมืด ผมวางใจไว้ที่กลางท้องตามที่คุณครูไม่ใหญ่สอน ทิ้งเรื่องราวต่างๆจากใจ นึกที่กลางท้องว่าร่างกายของเราเป็นแหล่งของความสุข และแผ่เมตตาไปยังสรรพสัตว์ทั้งหลาย ซักพักก็รู้สึกว่าใจสงบ พอใจเริ่มสงบก็มีแสงสว่างเกิดขึ้นมากลางความมืด เป็นแสงสว่างที่คล้ายกับแสงของพระอาทิตย์ครับ เจิดจ้าออกมา แล้วน้ำตาผมก็ไหลออกมาเอง

ความสุขเหนือจินตนาการ

เพราะแม้นว่าถ้าผมเป็นมหาเศรษฐีที่รวยขนาดไหน แต่จะช่วยคนทั้งโลกนั้น คงช่วยได้ยาก เอาอะไรไปให้ก็ไม่เพียงพอ สักวันก็หมด แต่ถ้าเอาธรรมะของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไปมอบให้เขา เราให้ได้ทั้งโลก ให้เท่าไหร่ก็ไม่มีวันหมด ให้อริยทรัพย์ดีกว่าให้โลกียทรัพย์ งานของนักบวชจึงเป็นงานที่แท้จริงของชีวิต

สกัดความโกรธได้ด้วยศูนย์กลางกาย

ปัจจุบันใจของลูกเย็นค่ะ ไม่โมโหใคร แต่ก่อนใครพูดอะไรที่ไม่สบอารมณ์ ก็ศอกกลับทันที ถ้าซ้ายมาก็ขวาไป แต่เดี๋ยวนี้มีอะไรก็ยิ้มกลับ รู้จักให้อภัย ถ้ามีอะไรที่พูดแรงไป ก็ยอมขอโทษ หรือบางครั้ง เจอหัวหน้าบ่นมากๆ ลูกก็จะภาวนา “สัมมา อะระหัง” ถ้าชักจะเกิดความโกรธก็มีจุดสกัด โดยนึกถึงมหาปูชนียาจารย์และเอาใจเข้ากลาง อารมณ์โกรธก็หายในทันที ความจำในวัยนี้ก็ยังเยี่ยม ใครๆก็รุมรัก แถมงานก็เปี่ยมประสิทธิภาพ