วิบากกรรมที่ทำให้เป็นวัณโรค

วัณโรคมีสาเหตุมาจากเชื้อแบคทีเรีย ไมโครแบคทีเรียม ทูเบอร์คูโลซิส หรือเรียกย่อๆ ว่า TB ชอบอยู่ในที่ๆ มีออกซิเจนมากๆ เช่น ปอด

บุพกรรมใดสามีของลูกจึงได้มีโอกาสทำบุญใหญ่ที่สุดในชีวิตสำเร็จหลังจากที่เขาตายไปแล้ว

สามีของลูกมีความปรารถนาลึกๆ ว่า เกิดมาชาตินี้อยากจะทำบุญเป็นประธานกฐินสักครั้งหนึ่ง แต่ผ่านมาเนิ่นนานถึง ๙ ปี ก็ยังไม่สำเร็จ จึงทำให้ความรู้สึกนี้คาใจเรื่อยมา จนกระทั่งมีสัญญาณอันตรายเกิดขึ้นกับชีวิต

มงคลที่ ๒๕ มีความกตัญญู - ผู้คู่ควรแก่ความกตัญญู

ภาพคนแก่ คนเจ็บ คนตายเหล่านี้ เป็นภาพที่มนุษย์ทั้งหลายเห็นกันอยู่เป็นปกติ เห็นแล้วรู้สึกเฉยๆ เห็นแล้วไม่คิดต่อ แต่พระองค์คิดหาหนทางที่จะออกจากความทุกข์ อีกทั้งมีความเชื่อมั่นอยู่ในใจลึกๆ ว่า หนทางที่จะพ้นจากความทุกข์นั้นต้องมี ท่านคิดอย่างนั้นแล้วจึงแสวงหาหนทางแห่งความพ้นทุกข์เรื่อยมา

มงคลที่ ๖ ตั้งตนชอบ - มหาพรหมผู้เห็นผิด

พระบรมศาสดาตรัสเตือนพรหมตรงๆ ว่า "พกพรหม ผู้เจริญ ตัวท่านกำลังตกอยู่ในอำนาจของอวิชชา เพราะได้พูดสิ่งที่ไม่เที่ยงว่าเที่ยง กล่าวถึงธรรมที่ไม่อาจนำออกจากทุกข์ว่า เป็นธรรมที่นำออกจากทุกข์ได้ ท่านกล่าวเช่นนี้ เป็นเรื่องที่ไม่สมควรแก่ท่านเลย"

ทึ่งพระออกกำลังกายต้านโรค 90ท่าบริหารแบบอานาปานสติ

ถือว่ามีให้เห็นไม่บ่อยครั้งนัก สำหรับพระภิกษุที่ตระหนักถึงความสำคัญของการออกกำลังกาย เนื่องจากส่วนหนึ่งเกรงว่า จะเป็นความไม่เหมาะสมกับสมณเพศ ทว่ามีพระนับร้อยรูปในจังหวัดอ่างทอง กลับหยิบเอาเรื่องการออกกำลังกายมาเป็นเกราะในการรักษาและป้องกันโรคภัยที่มาคุกคาม ซึ่งพระสงฆ์วัดต้นสนเมืองอ่างทอง ได้เริ่มออกกำลังกายป้องกันอาพาธด้ายท่าบริหาร 90 ท่า ที่ไม่ขัดต่อสมณสารูปและพระวินัย รองเจ้าคณะจังหวัดเผยสามารถป้องกันโรคประจำตัวเรื้องรังได้ถึงร้อยละ 36.8

ดุสิตบุรี

ดูก่อนสารีบุตร ในการให้ทานนั้น บุคคลให้ทานโดยไม่มีหวังผล ไม่มีจิตผูกพันในผลแห่งทาน ไม่ได้ให้ทานด้วยความคิดว่า บิดา มารดา ปู่ ย่า ตา ยายของเราเคยให้มาก่อน เราก็ไม่ควรทำให้ประเพณีอันดีนี้ขาดหายไป แต่ให้ทานด้วยคิดว่า เราหุงหากินได้ แต่สมณะพราหมณ์ไม่ได้หุงหา เราแสวงหาทรัพย์ได้ จะไม่ให้ทานแก่สมณะพราหมณ์ผู้ไม่แสวงหาทรัพย์เลี้ยงชีพ ย่อมไม่สมควร บุคคลนั้นให้ทานด้วยอาการอย่างนี้ เมื่อทำกาลกิริยา ละจากโลกนี้ไป ย่อมเข้าถึงความเป็นสหาย แห่งเทวดาในสวรรค์ชั้นดุสิต

ชาดกเกี่ยวกับอานิสงส์ของการรักษาศีล

เรื่อง "สีลานิสังส์สชาดก" ในสมัยหนึ่ง พระพุทธเจ้าประทับอยู่วัดเชตวัน เมืองสาวัตถี ทรงปรารภอุบาสกผู้มีศรัทธาคนหนึ่งที่สามารถเดินข้ามแม่น้ำอจิรวดีไปฟังธรรมได้ด้วยอำนาจคุณของศีล ได้ตรัสอดีตนิทานมาสาธก ว่า...

สวรรค์ชั้นยามา

ดูก่อนสารีบุตร ในการให้ทานนั้น บุคคลไม่มีหวังสิ่งตอบแทนในทาน แต่ก็ให้ทาน ไม่มีจิตผูกพันในผลแห่งทานแล้วให้ทาน ไม่มุ่งการสั่งสมให้ทาน ไม่ได้ให้ทานด้วยความคิดว่า การให้ทานเป็นการกระทำที่ดี แต่ให้ทานด้วยความคิดว่า บิดามารดา ปู่ ย่า ตา ยาย เคยให้ เคยทำมา เราก็ไม่ควรทำให้เสียประเพณี เขาผู้นั้นให้ทานด้วยอาการอย่างนี้แล้ว เมื่อทำกาลกิริยาตายไป ย่อมเข้าถึงความเป็นสหายแห่งเทวดาในสวรรค์ชั้นยามา

กรรมของการรังแกสัตว์

สตรี บุรุษ คฤหัสถ์หรือบรรพชิต ควรพิจารณาเนืองๆ ว่า เรามีกรรมเป็นของตน เป็นทายาทแห่งกรรม มีกรรมเป็นกำเนิด มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรมเป็นที่พึ่ง ใครทำกรรมใดไว้ ดีหรือชั่วก็ตาม จักเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น

เราควรมีหลักในการให้พรอย่างไรบ้าง

การให้พรเป็นการให้ความประเสริฐ ถ้ามองแล้วตัวเราไม่ได้มีความดีความประเสริฐอะไรเลย แต่พรุ่งนี้ลูกศิษย์ลูกหาจะมาขอพรจะเอาอะไรให้ ให้พรปาว ๆ เป็นนกแก้วนกขุนทอง พรก็ไม่ศักดิ์สิทธิ์ ปู่ ย่า ตายายของเราเวลาท่านให้พร เรารู้สึกว่าพรของท่านศักดิ์สิทธิ์ มีความขลังอยู่ในคำให้พรนั้นด้วย