วัดพระธรรมกายสวิตเซอร์แลนด์ จัดบวชอุบาสิกาแก้ว

วัดพระธรรมกายสวิตเซอร์แลนด์ ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ได้จัดบวชอุบาสิกาแก้วรุ่นบรรลุธรรม เนื่องในวันวิสาขบูชา

Case Study จากขุม 5 มาเป็นภุมมะเทวาไฮโซ (โยมพ่อสุเทพ) ตอนจบ

จากเรื่องราวที่ผ่านมา...ลูกๆ นักเรียนอนุบาลฯ ก็คงจะจำกันได้ว่า...โยมพ่อของลูก ได้เคยกระทำบาปอกุศลกรรมเอาไว้ในสมัยที่ยังมีชีวิตอยู่ไม่ว่าจะเป็น...การดื่มเหล้า, สูบบุหรี่, เล่นการพนัน และฆ่าสัตว์ทำอาหาร เป็นต้น

Case Study หลุดจากขุม 5 มาเป็นภุมมะเทวาระดับล่าง (คุณแม่บูแลตตอนจบ)

ด้วยอานุภาพแห่งพระธรรมกาย...ก็ได้ส่งผลทำให้เปลวไฟในยมโลก ซึ่งกำลังลุกโชนอย่างร้อนแรง ได้พลันดับลงในทันที.....

อานิสงส์การจุดประทีปถวายเป็นพุทธบูชา

การบูชา คือ การแสดงออกในลักษณะของความเลื่อมใสศรัทธา มีการยกย่องเชิดชูทั้งทางกาย วาจา และใจ ด้วยความนอบน้อมทั้งต่อหน้าและลับหลัง การแสดงต่อหน้าเป็นการแสดงออกถึงความเคารพและตระหนักในคุณธรรมความดีของบุคคลที่เราบูชา อย่างจริงใจ

ยมโลกมหานรกขุม 5

คำถามข้อที่ 1. คุณพ่อของลูกตายแล้วไปไหน ท่านมีความเป็นอยู่ในปรโลกเป็นอย่างไร และท่านมีข้อความอะไรฝากมาถึงลูกและครอบครัวบ้างไหมคะ

วันมาฆบูชา...สำคัญอย่างไร ?

วันมาฆบูชา ในปีนี้ตรงกับวันที่ 4 มีนาคม พ.ศ.2558 วันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 4 พระบรมศาสดาทรงประชุมพระสาวก ณ พระวิหารเวฬุวัน ได้เกิดเหตุอัศจรรย์ประกอบด้วยองค์ 4 ดังนี้

สัญญาแห่งความเลื่อมใส

ท่านจงเจริญพุทธานุสติ อันยอดเยี่ยมกว่าภาวนาทั้งหลาย ท่านเจริญพุทธานุสตินี้แล้ว จักยังใจให้เต็มได้

อาทิตตปริยายสูตร

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย สิ่งทั้งปวงเป็นของร้อน ก็อะไรเล่าชื่อว่าสิ่งทั้งปวงเป็นของร้อน ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย จักษุเป็นของร้อน รูปทั้งหลายเป็นของร้อน วิญญาณอาศัยจักษุเป็นของร้อน สัมผัสอาศัยจักษุเป็นของร้อน ความเสวยอารมณ์เป็นสุขเป็นทุกข์ หรือมิใช่สุขมิใช่ทุกข์ ที่เกิดขึ้นเพราะจักขุสัมผัสเป็นปัจจัย แม้นั้นก็เป็นของร้อน

ผู้มีราตรีเดียวเจริญ

พึงทำความเพียรเสียในวันนี้แหละ ใครเล่าจะรู้ว่า ความตายจะมีในวันพรุ่ง เพราะว่าความผัดเพี้ยนกับมัจจุราชผู้มีเสนาใหญ่ ย่อมไม่มีแก่เราทั้งหลาย พระมุนีผู้สงบย่อมเรียกบุคคลผู้มีปกติอยู่อย่างนี้ มีความเพียร ไม่เกียจคร้านทั้งกลางวันและกลางคืน นั้นว่าผู้มีราตรีเดียวเจริญ

โพชฌงค์ ๗ ทางสำเร็จสู่นิพพาน

โพชฌงค์ ๗ อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมยังวิชชาและวิมุตติ ให้บริบูรณ์ ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมเจริญสติสัมโพชฌงค์ อันอาศัยวิเวก อาศัยวิราคะ อาศัยนิโรธะ น้อมไปในจาคะคือการสละ เจริญธัมมวิจยสัมโพชฌงค์..เจริญวิริยสัมโพชฌงค์...เจริญปีติสัมโพชฌงค์.เจริญปัสสัทธิสัมโพชฌงค์...เจริญสมาธิสัมโพชฌงค์..เจริญอุเบกขาสัมโพชฌงค์ อันอาศัยวิเวก อาศัยวิราคะ อาศัยนิโรธะน้อมไปในจาคะ โพชฌงค์ ๗ นี้อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมยังวิชชาและวิมุตติให้บริบูรณ์ได้