เล่าเรื่อง พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ (2)

วันหนึ่งท่านมาพูดในโบสถ์ว่า “พวกแกไม่ต้องกลัวอด วิชชาธรรมกายจะเลี้ยงพวกแกได้ตลอดไป ขอให้ตั้งใจปฏิบัติกันก็แล้วกัน แล้วไม่มีวันอด วิชชาของเรามันเป็นวิชชาที่เป็นของจริง” ท่านว่าอย่างนี้ แล้วก็ไม่อดจริงๆครับ อยู่กับหลวงพ่อก็สบายอย่างนี้ครับ

ชีวิตปลอดภัยด้วย DMC

ถ้าเราสร้างบุญและทำความดีอยู่ตลอดเวลา แม้เราจะทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้กับคนอื่น ผมเชื่อว่าบุญจะเป็นกำแพงรักษาความปลอดภัยให้กับตัวเราได้ดีที่สุด ถ้าเราทำกรรมดีเราไม่จำเป็นต้องหาคนมารักษาความปลอดภัยเลย แต่ถ้าคนทำกรรมชั่ว ถึงแม้จะมีคนรักษาความปลอดภัยมากมาย ก็ไม่สามารถรักษาความปลอดภัยได้ นี่เป็นกฎสากลแต่คนทั่วไปมักไม่เข้าใจ

ความสุขภายในไม่ได้ไกลเกินเอื้อม

ตอนวันแรกๆที่กระผมนั่งสมาธิ กระผมไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืด แต่กระผมจะทำตามที่พระอาจารย์สอน คือ ให้ดูไปอย่างสบายๆ กระผมก็ดูความมืดไปเรื่อยๆไม่คิดอะไร ทำความรู้สึกเฉยๆ และตอนนั้นไม่ว่ากระผมจะทำอะไร กระผมจะพยายามนึกถึงศูนย์กลางกายให้ได้ตลอดเวลา

ก่อนฆ่าตัวตาย ข้างกายมีอนุโมทนาบัตร

ชายคนหนึ่ง ป่วยเป็นโรคซึมเศร้า และได้ตัดสินใจฆ่าตัวตายในที่สุด ...โชคดี ที่ก่อนตายได้ลูกชายเป็นกัลยาณมิตร ชักชวนให้สร้างองค์พระธรรมกายประจำตัว ...ทำไม เขาต้องฆ่าตัวตาย ...ตายแล้ว เขาไปไหน ...บุญที่ได้สร้างองค์พระ มีผลต่อเขาอย่างไร หรือไม่ ...ที่นี่มีคำตอบ...

จดหมายจาก ออราน โคเฮน

ผมว่านะ…พระเดชพระคุณหลวงพ่อ ช่างเป็นบุคคลที่มหัศจรรย์มากๆเลย เป็นอัจฉริยะและฉลาดมากๆครับ ผมฟังที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อให้กำลังใจผม เรื่องการจะเชิญชวนเยาวชนแอฟริกัน จากทุกประเทศในทวีปแอฟริกา มาร่วมการประชุมครั้งนี้ที่โจเบิร์ก มันมีความเป็นไปได้อย่างแน่นอนครับ ผมเห็นด้วยกับพระเดชพระคุณหลวงพ่อมากๆ

จดหมายจาก แอร่อน วอล์ดแมน

เมื่อผมได้ดู DMC ผมทึ่งพระเดชพระคุณหลวงพ่อมากๆ ที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อช่างเป็นผู้มีพรสวรรค์อันเหลือเชื่อ ในการให้กำลังใจและให้แรงบันดาลใจกับผู้คน พระเดชพระคุณหลวงพ่อทำให้ผู้คนคิดว่า สิ่งที่เขากำลังทำอยู่ มันสามารถไปถึงจุดหมายได้ และยังให้แนวทางปฏิบัติในการเดินไปสู่จุดหมายอีกด้วย มันยิ่งใหญ่ น่ามหัศจรรย์จริงๆครับ

คำวิงวอนจากลูกถึงพ่อติดเบียร์

เรื่องราวชีวิตครอบครัวของ เด็กชาย อายุ 11 ปี ลูกครึ่งไทย-เยอรมัน...คุณพ่อของเขาติดน้ำเมาอย่างมาก กลับมาจากที่ทำงานถึงบ้าน ก็ดื่มน้ำเมาไม่เคยสนใจครอบครัว ขนาดนอนป่วยรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ยังต้องแอบดื่ม ต่อมา คุณแม่ของเขา ทนไม่ไหว ฟ้องหย่า...สุดท้าย คุณพ่อของเขาตัดสินใจฆ่าตัวตาย...ตัวเขาเอง แม้ว่าจะเป็นลูกชาวเยอรมัน แต่ก็ชอบการบวช เคยบวชเป็นสามเณร เพราะตั้งใจจะเอาบุญบวชช่วยคุณแม่ที่เจ็บป่วย และมีความตั้งใจว่าเมื่อโตขึ้นจะบวชตลอดชีวิต

หนุ่มซาไกขอเป็นหนึ่งในแสนรูป

ชีวิตของชาวซาไกอย่างพวกผม จึงค่อนข้างลำบากไม่น้อย ที่ต้องปรับตัวให้เข้ากับโลกในยุคโลกาภิวัตน์ในปัจจุบัน แต่สิ่งที่ผมและเฒ่าเสนภาคภูมิใจ และได้ปรับตัวให้เข้ากับโลกได้อย่างทันท่วงที และอินเทรนด์ไม่แพ้ใครๆในโลก ก็คือการได้มาบวชในโครงการบวชพระหนึ่งแสนรูป ทุกหมู่บ้านทั่วไทยนี่แหละครับ

ไม่เชื่อแต่เผื่อเหนียว, เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง, ตากุ้งยิง

อุทาหรณ์ของผู้ที่ทำบุญเผื่อเหนียว...ชายคนหนึ่ง ไม่ค่อยเชื่อเรื่องนรก-สวรรค์ แต่ก็ทำบุญบ้าง เช่น ทอดกฐิน ผ้าป่า เคยสร้างองค์พระให้ลูกชาย ปัจจุบันเขายังดื่มเหล้า สูบบุหรี่ เมื่อละโลกแล้วจะเป็นอย่างไร...คนที่เป็น โรคตากุ้งยิง เกิดจากวิบากกรรมใด...และคำถามน่าสนใจ ชื่อ ของคนเราในปัจจุบัน สื่อถึงความเป็นมาในอดีตชาติ หรือไม่ อย่างไร...คำตอบ...อยู่ที่นี่แล้ว

ดวงตะวันจากอูกันดา

ผมรู้สึกอยู่เต็มหัวใจว่า การมาครั้งนี้เป็นเสมือนคำสัญญาว่า จะกลับมาที่นี่อีกครั้ง เมื่อไปถึงพวกเขาจดจำผมได้ ส่งยิ้มให้และมีความสุขที่ได้พบผม ไม่เพียงแต่ข่าวดีเกี่ยวกับสมาธิเท่านั้น ผมยังพกกล่องยาและคำอวยพรจากพระเดชพระคุณหลวงพ่อ (พระราชภาวนาวิสุทธิ์) ให้พวกเขาทุกคนมีแต่ความสุขและสันติภาพภายในมาด้วย ตอนนี้เราพร้อมแล้วที่จะสร้างสันติภาพให้เกิดขึ้นในค่ายแห่งนี้ครับ