ธุดงคสถานอุดรธานี จัดพิธีทอดกฐินสามัคคี

คณะกัลยาณมิตรผู้มีบุญ ได้เดินทางมาร่วมงานบุญพิธีทอดกฐินสามัคคี ซื้อที่ดินขยายเพิ่มเติม เพื่อสร้างธุดงคสถานอุดรธานี

สร้างบุญเอาไว้ ช่วยต่ออายุขัยให้ยืนยาว

เธอป่วยเป็นมะเร็ง แพทย์บอกว่า เธอจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกเพียงไม่เกิน 6 เดือน จากการได้อ่านข้อปฏิบัติสำหรับผู้ป่วยเป็นโรคมะเร็ง จากโรงพยาบาล เธอจึงได้มาปฏิบัติธรรมที่ธุดงคสถานล้านนา เธอรักษาตัวเองด้วยการ ทำทาน รักษาศีล เจริญภาวนา ควบคู่ไปกับการักษาด้วยวิธีทางการแพทย์ ปรากฏว่า เธอมีชีวิตต่อมาจนถึงปัจจุบัน เป็นเวลา 4 ปีกว่าแล้ว …ผลแห่งบุญช่วยต่อชีวิตให้เธอ จริงหรือ

ปู่บุญ

ชาวนาผู้หนึ่ง เขาเคยบวชเป็นสามเณร มีความรักในเพศสมณะ เป็นที่ยอมรับนับถือของผู้คนจำนวนมาก แต่ด้วยวิบากกรรมเก่า ทำให้เขาต้องลาสิกขาออกมาเพื่อช่วยพ่อ-แม่ ทำมาหากิน เขาเป็นตัวอย่างที่ดีให้แก่ลูกในเรื่องความขยันอดทน และไม่ดื่มเหล้า สูบบุหรี่...เขารักในการปฏิบัติธรรม จนมีผลการปฏิบัติธรรมที่ดี จนตัวเขาเองถึงกับปรารภว่า “ถึงตายก็ไม่เสียดายชีวิต เพราะมีพระธรรมกายเป็นที่พึ่งอันประเสริฐแล้ว”...

มงคลที่ ๑๕ บำเพ็ญทาน - คิดก่อน พูดก่อน ทำก่อน ได้ก่อน

กุฎุมพีชื่อว่า เวเทหะ มีทรัพย์สมบัติ ๘๐ โกฏิ เป็นผู้มีศรัทธาในพระพุทธศาสนามากได้เข้าไปถวายนมัสการพระบรมศาสดาและกราบทูลถามว่า "วันพรุ่งนี้ ขอพระองค์ทรงเมตตารับภิกษาของข้าพระองค์เถิด" พระบรมศาสดาตรัสว่า "มี ๖,๘๐๐,๐๐๐ รูป"แม้จะมีพระภิกษุสงฆ์มากมายถึงเพียงนี้ อุบาสกก็ไม่วิตกกังวล กลับมีความปีติเบิกบานใจ ที่จะได้ถวายทานแด่ภิกษุจำนวนมากมายถึงเพียงนั้น

หยุดเป็นตัวสำเร็จ

“สิ่งหนึ่งที่จะช่วยเราได้ในยามคับขัน ก็คือบุญของน้องเณรทุกรูป ให้น้องเณรทุกรูปเข้าศูนย์กลางกาย กลั่นใจให้ใส ให้ตัวเราเหมือนภูเขาที่ไม่หวั่นไหวต่อภัยพิบัติ ทำเหมือนมหาปูชนียาจารย์ของเรา อธิษฐานให้พายุฝนหยุดตก และให้ผู้ปกครองทุกคนกลับบ้านโดยปลอดภัย”

กรมธรรม์ประกันชีวิต (ในสังสารวัฏ)

ลูกก็ไม่ได้ภาวนา “สัมมา อะระหัง” อีก เพราะใจหยุดเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไร เชื่อคำคุณครูไม่ใหญ่ที่บอกว่า มีอะไรให้ดูก็ดูกันไป ลูกยิ่งมององค์พระก็ยิ่งงาม ยิ่งมีความสุข เหมือนที่ลูกเคยได้ยินใครเคยบอกไว้ว่า “สุขจริงหนอ สุขจริงหนอ” มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ช่างเป็นความสุขที่ไม่อาจบรรยายได้ เป็นความสุขที่มาเติมเต็มให้กับชีวิต ไม่เหมือนความสุขแบบพร่องๆ อย่างที่เคยพบในทางโลก

สำคัญที่อารมณ์สบาย

วันนั้น เป็นการนั่งระหว่างรอยต่อปี พ.ศ.2550 กับปี พ.ศ. 2551 ลูกนั่งได้อารมณ์สบายเป็นครั้งแรก ในขณะที่พระอาจารย์กำลังนำอธิษฐานจิต ลูกก็เห็นดวงกลมๆผุดขึ้นมา ขนาดเท่าพระจันทร์ลอยเด่นอยู่ข้างหน้า ลูกเกิดวิจิกิจฉา สงสัยว่าตัวเราจะคิดไปเอง ก็ลองหรี่ตาดู แต่ดวงก็ยังอยู่ให้ชื่นชมสักครู่จึงหายไป ลูกถึงกับหลั่งน้ำตาออกมา คราวนี้ไม่ใช่เพราะหาวนอน แต่เป็นน้ำตาแห่งความปีติ

รอยต่อแห่งปี อยู่ธุดงค์สร้างบารมี

เผาบุหรี่ วัดหนองก๋าย จังหวัดเชียงใหม่

พ่อหลวงพนมและเพื่อนๆ จึงร่วมกันตั้งชมรมหักดิบสูบบุหรี่ เริ่มจากเจ็ดคน ค่อยๆเพิ่มเป็น 28คน ที่ตั้งใจหักดิบตลอดชีวิต จึงมาแจ้งกับพระอาจารย์ หลังจากนั้น จึงได้จัดพิธีเผาบุหรี่ขึ้นในวันที่ 30 มกราคม พ.ศ.2553 ที่ผ่านมา ธรรมทายาทเขียนใบปวารณาหักดิบถวายพระอาจารย์ กล่าวคำปฏิญาณตนเลิกยุ่งเกี่ยวตลอดชีวิต และพร้อมใจกันเผาบุหรี่มหันตภัยร้ายจนสิ้นซาก

พระธรรมทายาทมงคลวัฒน์ วณฺณาสโภ

ก่อนออกธุดงค์ผมจึงนั่งสมาธิกลั่นใจใสๆ และทุกก้าวของผมก็จะเห็นดวงแก้วกลมใสอยู่ในองค์พระธรรมกายที่ศูนย์กลางกายของผมตลอดเส้นทาง ผมเดินไปก็มองไปเหมือนดูจอโปรเจคเตอร์ที่ฉายภาพดวงแก้วกับองค์พระอย่างนั้นเลยครับ