พระธรรมทายาทเล็ก กุสลจิตฺโต

เมื่อนั่งหลับตา พอใจนิ่งแล้ว ก็เห็นว่ามีดวงกลมๆขนาดใหญ่เท่ากับฟองไข่ไก่ มีแสงสว่างนวลๆเหมือนแสงจันทร์ อยู่ในกลางท้องของผม ผมก็ปล่อยใจว่างๆ ดูดวงนั้นนิ่งๆ แล้วสักพักดวงนั้นก็ค่อยๆใสขึ้นจนเป็นแก้ว ส่องแสงประกายเจิดจ้า สว่างเต็มท้องผมเลยครับ

ชีวิตที่บริสุทธิ์

ตอนนั้นลูกคิดแต่เพียงว่า การนั่งธรรมะนั้นเหมือนกับแม่ไก่กกไข่เท่านั้น ทำไปเบาๆ ไม่ได้คิดอะไร ลูกได้เซตใจให้เป็นซีโร่ (ศูนย์) ไม่คิดเรื่องอะไรทั้งสิ้น สักพักใจของลูกก็ไปรวมที่ศูนย์กลางกายเป็นดวงเดียว ลูกประหลาดใจว่าการรวมใจเป็นหนึ่งมันง่ายอย่างนี้เองหรือ

น้ำตกไหลลงมากลางท้อง เย็นชุ่มฉ่ำแต่นุ่มนวล

ครอบครัวของเรานับถือศาสนาพุทธแบบจีนๆ ประเภทไหว้เจ้า เขย่าติ้ว หิ้วไก่ไปเซ่นไหว้บรรพบุรุษตามประเพณี ความรู้ทางศาสนาพุทธที่แท้จริงนั้นรู้น้อยมาก ขณะที่เป็นนักศึกษาลูกเคยใช้ชีวิตอย่างที่เข้าใจว่าคุ้มค่าคือทั้งเที่ยว กลางคืน ทั้งดื่มเหล้า เพราะในช่วงนั้นลูกมีปัญหาชีวิตมากมาย แต่ไร้ทางออก จากการที่ลูกได้นั่งสมาธิและศึกษาธรรมะ ทำให้ชีวิตของลูกเปลี่ยนไป ลูกใจเย็นขึ้นมีสติรู้เท่าทันใจตัวเอง หลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่จะทำให้ใจขุ่น เลิกกินยานอนหลับ เลิกเหล้า เลิกเที่ยวกลางคืน เลิกขี้โมโห แล้วหันมาสั่งสมบุญบารมี

โรงเรียนหลังเขา

ละครเรื่องนี้ สร้างขึ้นมาจากเรื่องจริงของ คุณครูจิราพร สุวรรณะ หรือ ผอ.อี๊ด ซึ่งปัจจุบัน เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนสังวาลย์วิทย์ อำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน และ คุณครูจิราพร เครื่องพนัด หรือ ครูไก่ คุณครูโรงเรียนเดียวกัน ซึ่งทำหน้าที่เป็นคุณครูผู้ประสานงานโครงการสอบตอบปัญหาธรรมะ “ทางก้าวหน้า”

ตาบอด...กลับมาเห็นได้

พอกลับไปบ้าน งานนี้เรียกได้ว่า อึ้ง...ทึ่งไปตามๆกัน ชาวบ้านแถวนั้นงงกันเป็นไก่ตาแตก ชวนกันมาดู มาหา ด้วยความสงสัยว่า ทำไม ทำอย่างไร แม่น้อยถึงมองเห็นได้เหมือนเดิม แม่น้อยก็ตอบไปว่า “ไปทำบุญที่วัดพระธรรมกายมา หลวงปู่...ท่านช่วยรักษาให้” ทำให้ชาวบ้านแถวนั้นเกิดความอัศจรรย์ใจ และรู้สึกศรัทธาตามไปด้วย

สมาธิ...อัศจรรย์เกินจินตนาการ

มะเร็งลามจากต่อมน้ำเหลืองสู่ลำคอ แล้วลามต่อไปถึงปอด อันเป็นระยะสุดท้าย วินาทีนั้น...ลูกหวาดกลัวจนตัวสั่น หน้าซีดเหมือนไก่ถูกต้มสุก รู้สึกเคว้งคว้าง สับสน เหมือนหลงทางอยู่กลางป่าเพียงลำพัง หวั่นไหว หวาดกลัวมรณภัยที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ แต่ใครเล่าจะยอมตายจากลูกน้อยที่แสนรักแสนห่วงใย ตราบยังมีลมหายใจ ชีวิตย่อมมีความหวัง

ความสุขจากการหยุดนิ่ง

ซึ่งตั้งแต่เข้ามาเรียนที่กรุงเทพฯ ลูกรู้สึกชีวิตนี้ มีแต่การแข่งขัน ต้องแก่งแย่งกันทุกอย่าง ดูวุ่นวายไม่เหมือนต่างจังหวัดเลย ลูกต้องตื่นตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ คือตีสี่ครึ่ง ฝ่าสภาพการจราจรที่คับคั่งเพื่อไปเรียน หนำซ้ำพอ 5โมงเย็น ถึงเวลาเลิกแล้ว ก็ต้องโหนรถเมล์ที่เบียดเสียด กว่าจะถึงบ้านก็หนึ่งทุ่ม ลูกรู้สึกเบื่อ หงุดหงิด เซ็ง จำเจ ไม่มีความสุขเลย

มงคลที่ ๘ มีศิลปะ - ศิลปะำในการดำรงชีวิต

ชายหนุ่มผู้มีศรัทธา เขาตั้งใจอุปัฏฐากบำรุงพระปัจเจกพุทธเจ้า ตลอดครบถ้วนไตรมาส บุญใหญ่ตลอด ๓ เดือนทำให้เขาได้มาบังเกิดเป็นบุตรเศรษฐี มีวรรณะผ่องใส มีฝ่ามือฝ่าเท้าแดงงามเหมือนสีดอกหงอนไก่ ต่อมาได้ออกบวชประพฤติธรรม ในที่สุดก็บรรลุอรหัตตผลอันเลิศ

ตายเป็นตายไม่มีใหม่เด็ดขาด, ศักดิ์ศรีลูกผู้หญิง

ครอบครัวชาวจีน...หญิงคนหนึ่ง ต้องแต่งงานแบบคลุมถุงชน แต่แล้วก็ต้องมารับใช้แม่สามี ต้องทำงานหนัก แต่เธอก็สู้อดทน ด้วยมีปณิธานว่า ลูกผู้หญิงชีวิตหนึ่งควรแต่งงานครั้งเดียว...ต่อมา เมื่อลูกๆคนอื่นๆได้แยกครอบครัวออกไป เธออยู่กับลูกสาวคนที่สี่ ลูกสาวคนนี้มักจะทำไม่ดีกับเธอทั้งด้วยคำพูด และการกระทำ จนเธอคิดว่า ลูกสาวคนนี้ คือ ไก่ที่เธอเคยฆ่า กลับมาเกิดเพื่อล้างแค้น

เกือบไป (ชีวิตสมณะ)

ชายคนหนึ่ง ตอนมีชีวิตอยู่ประกอบอาชีพด้วยการค้าเป็ด-ไก่ กิจการรุ่งเรืองจนตั้งตัวได้ แต่ละวันต้องฆ่าสัตว์ไม่ต่ำกว่าพันชีวิต ไม่เคยเข้าวัด มักจะทำแต่บุญสงเคราะห์ญาติ สงเคราะห์โลก แต่โชคดีที่ลูกชายของเขาได้มาสร้างบารมีกับหมู่คณะ จึงทำให้เขาพ้นจากอบายได้...มาเรียนรู้เรื่องราวของเขา เพื่อสอนตัวเราว่า ให้ละชั่ว ทำดี เพื่อชีวิตที่ดีหลังความตาย...เพราะเราอาจไม่โชคดีเหมือนเขา