男人生命中的一次

在我小时候，曾有五、六次差一点往生的际遇。例如：有一次在我十二岁那年，当天我去家附近的池塘戏水。这个池塘，是因泥土被挖去卖而形成的，足足有六米深。我站在池塘边，然后就跳到池塘里，我两脚一直沉到池塘底，且被池塘底的泥土粘得很紧，不管怎么移动，都拔不出来。最后我尽量用全力跳出，才可以从泥土中挣脱出来，差一点就溺毙了。

死に場所

เธอเกิดมาในครอบครัวที่ทุกๆคนประสบความสำเร็จในชีวิต...คุณพ่อเป็นคนฉลาด เรียนเก่ง คุณแม่มีไอคิวสูง พี่สาวของเธอสอบได้ที่ 1 เป็นปกติ แต่เธอไม่ได้เป็นเช่นนั้น เธอเป็นเหมือนผู้แพ้ที่อยู่ท่ามกลางผู้ชนะ แม้แต่ชีวิตคู่ของเธอก็ไม่ประสบความสำเร็จเช่นกัน เธอทุกข์ใจมาก มีเพียงคุณยายของเธอเท่านั้นที่คอยเป็นกำลังใจให้ เมื่อคุณยายของเธอเสียชีวิต เธอก็ตั้งใจว่าจะทำให้บุญให้คุณยายจนครบ 1 ปี หลังจากนั้นเธอจะฆ่าตัวตาย...แต่บุญบันดาลให้เธอมาเจอกับหมู่คณะเสียก่อน...

贫穷的穷

我母亲喜欢去寺院修功德、喜欢供养斋僧。母亲不是医生，可是她喜欢治疗，医生无法治疗且快要往生的人。她以草药来治疗而不收费。母亲是个很健康的人，没有患任何慢性病，寿命超过百年。当她一百零九岁时，有一天晚上，她从床上跌下来，左手骨折了。可是都没有谁知道，直到过了三天后，孩子们看到母亲手上的瘀血就带她看医生。

要懂得爱母亲

祖父和祖母在中国都是农夫，因在生活上有困难，让他们决定移民到泰国。他们两人在海上渡过三十天才到达。当初在泰国，祖母卖粥，祖父用小小的机器制做拉面来卖，但祖父在泰国没能呆多久。在第二世界大战争时，当他五十九岁时，就因患了霍乱而死亡。因为这原因祖母就取代祖父成为家庭的经济主力，要努力工作赚钱为了养活七个孩子。

意见分歧

我父亲在中国出生是个农夫，十八岁就逃到泰国来。当时爷爷和奶奶，还是留在中国直到往生。爷爷五十一岁因长了毒疮而往生，奶奶七十六岁因被车撞到而往生。父亲帮叔公卖咖啡，后来改行受雇缝衣服。然后就有人介绍父亲和母亲结婚，根据中国人的风俗，是想要有许多男孩。

逼婚

我的母亲在泰国出生，可是从五、六岁时，就要回到中国。因为外公被征收生意税，外公就带外婆和母亲移民回到中国跟外祖母在一起住。外祖母的祖先是当官的，在族群中外祖母的地位最崇高。她很富裕，有好多钱，吃饭桌子的长度，跟在电视节目上所看到的一样长。

我的丈夫，谁别碰

每个女生都不想当大老婆，但此地位是由丈夫给予的。所以我只能无奈地接收了原配的地位。这令我感觉，从此以后再也没有收到快乐小姐的邀请卡了。最能形容我当时的感受即是：脑跟心在斗争。但最后因得到了不大老师的法药，医治了我的心灵，以毅力添满了它，把痛苦化成宇宙中最好的快乐。

私の夫...解らない

เขาตอบว่า ลูกเป็นคนดีไม่มีข้อบกพร่องอะไรเลย และเขาก็ยังคงรักลูกเหมือนเดิม แต่เขาไม่สามารถตอบได้ว่า ทำไมถึงต้องไปรักหญิงอื่นอีก คำพูดของเขาบาดใจลูกมาก เพราะลูกรักเขาหมดทั้งใจ แต่เขาสิ ทั้งที่บอกว่ารักลูก หัวใจทั้ง 4 ห้องก็มอบให้ลูกแล้ว แต่กลับไปมีหัวใจห้องที่ 5 เพื่อมอบให้เธอคนนั้นได้อีก นี่ถ้าใครยังไม่รู้ว่าความแต่งงานแล้วเป็นทุกข์อย่างไรลองฟังทางนี้

两手一心

ลูกเป็นผู้หญิงคนแรกที่รับจ้างถีบสามล้อใน จ.สิงห์บุรี เป็นที่เลื่องลือไปทั่วของชาวบ้านร้านตลาด ลือไปจนถึงนายตำรวจ และนายอำเภอ ลูกทำงานเกือบ 2 ปี เพราะรายได้ดี วันละ 200-300 บาท จนกระทั่งถูกรถชนขาข้างซ้ายเสีย ทำให้ลูกต้องเลิกถีบสามล้อไปโดยปริยาย

เด็กไทยยุคไฮเทค

บ่อยครั้งลูกนึกยอมแพ้และไม่ เข้าใจว่าทำไมยิ่งสร้างบุญ ชีวิตยิ่งตกต่ำจนไม่เหลืออะไรเลย รู้สึกมืดมนไปหมดเหมือนกับท้องฟ้าที่ดำสนิท แม้ลูกท้อแท้อย่างถึงที่สุดแต่ก็ยังไม่ยอมพ่ายแพ้ต่อชะตากรรม และเลือกที่จะสู้ตาย เปลี่ยนความท้อแท้เป็นความท้าทาย สุดท้ายลูกก็พบว่าวิธีแก้ไขความท้อแท้ที่ดีที่สุด คือ เลิกคิดถึงมัน และปลุกกำลังใจให้ลุกโชติช่วงขึ้นขึ้นมาแล้วมุ่งหน้าทำบุญต่อไป ด้วยความเชื่อมั่นว่าสักวันบุญจะต้องส่งผลอย่างแน่นอน