ยิ้มระดับโลก

คุณแม่ของผม เกิดมาในฐานะที่ร่ำรวย เกิดที่กรุงเทพฯแถวโบ้เบ้ คนแถวนั้นมักจะเล่าเรื่องคุณแม่ตอนสาวๆให้ผมฟังว่า คุณแม่เหมือนนางฟ้า มีความสง่างามภูมิฐานมาก รอยยิ้มของคุณแม่นั้นงดงามมากๆ แต่หลังจากแต่งงานกลับไม่ได้ใช้สมบัติเหล่านั้น เพราะไม่มีความปีติยินดีในบุญ เรื่องมีอยู่ว่า

想住在吾奔府

พี่เขยป่วยเป็นโรคไตวายเรื้อรัง แต่ ไม่ยอมฟอกไตเพราะมีความตั้งใจจะเก็บเงินไว้ทำบุญ เป็นประธานทอดกฐิน ที่วัดใกล้บ้าน และไม่ว่าใครต่อใครก็ตาม มาพูดให้พี่เขยฟอกไต พี่เขยก็ไม่ยอม บอกแต่เพียงว่า “ฟอกก็ตาย ไม่ฟอกก็ตาย ไม่ฟอกดีกว่า”

再次年轻

ลูกเป็นพนักงานการบินไทย สามีของลูกเป็นกัปตัน ลูกเข้าวัดมา 23 ปีแล้วค่ะ โดยการแนะนำของพี่กัลยาณมิตรในการบินไทย ลูกและสามีได้ร่วมบุญกับคุณครูไม่ใหญ่ทุกบุญมาตลอดไม่เคยขาด ปลื้มในทุกๆบุญ ลิ้นหัวใจที่เคยรั่วก็ปิดสนิท หมอโรคหัวใจประหลาดใจมาก ขณะนี้ลูกรู้สึกว่าสดชื่นทำงานได้หลายๆ อย่างโดยไม่ค่อยเหนื่อย สมองแจ่มใสมากเหมือนกลับไปเป็นสาวๆอีกรอบหนึ่งค่ะ

我们的车是天界的宝车

คนขยันที่ทำมาหลายอาชีพแต่ไม่รุ่ง ...หญิงผู้ไม่อิ่มในการทำบุญ ...พี่น้องร่วมสาบานที่รักกันยิ่งกว่าพี่น้อง แม้ความตายก็มิอาจพราก ...การคบคนพาลที่เกือบพาไปหาผิด ดีที่กลับตัวทัน ...กับประโยคของหลวงพ่อที่ว่า เงินในบาตรเป็นของเรา แต่เงินในกระเป๋านั้นไม่ใช่เป็นอย่างไร และคำถาม 1. เหตุใดข้าพเจ้าจึงไปยุ่งเกี่ยวกับอบายมุขมีเพื่อนไม่ดี และเพราะบุญอะไรทำให้ข้าพเจ้าไม่ตกต่ำอย่างเพื่อนๆ 2. บุพกรรมใดภรรยาของข้าพเจ้า จึงเส้นอักเสบทำให้นั่งสมาธิได้ไม่นาน จะมีวิธีแก้ไขอย่างไร...

安全第一

我有五个兄弟姐妹，我是老二。父母亲开了一家熨洗店。我们是善心的家庭，外公、外婆、父亲、母亲以及孩子们都爱修功德。我还记得母亲喜欢到北揽寺修功德，去的时候，她不会忘记带我和外公一起去。当时祖师还活着，自祖师往生后。从佛历2506年，母亲就跟随詹老奶奶来到佛法实践之家修波罗蜜，有机会在北揽寺护持法胜师父和施命师父出家的功德。

贫穷的穷

我母亲喜欢去寺院修功德、喜欢供养斋僧。母亲不是医生，可是她喜欢治疗，医生无法治疗且快要往生的人。她以草药来治疗而不收费。母亲是个很健康的人，没有患任何慢性病，寿命超过百年。当她一百零九岁时，有一天晚上，她从床上跌下来，左手骨折了。可是都没有谁知道，直到过了三天后，孩子们看到母亲手上的瘀血就带她看医生。

香发的小朋友

ศีรษะของเขาจะมีกลิ่นฉุนมาก เหมือนคนไม่ได้สระผมมาเป็นอาทิตย์ ต้องสระผมทุกวัน แต่พอสระผมผ่านไปได้ประมาณ 2 - 3 ชั่วโมง ผมก็จะมีกลิ่นเหม็นสาบ เหมือนไม่ได้สระผมเป็นอาทิตย์กลับมาอีก

三轮车夫

在七十年前的中国，我在农夫的家庭中出生，当我差不十岁多时就爆发了战争。父亲被征入伍，母亲就带我和三个妹妹乘船到了泰国。我们逃亡到泰国，后来父亲也跟着我们一起逃到泰国来。父亲受雇当三轮车夫，母亲受雇在家纺纱和织布。直到每个孩子长大而有自己的工作，父母亲就退休了。当母亲年纪大时，就患了糖尿病，然后她跌倒，臀部的骨头破裂要入医院开刀而治疗约两个月就往生，享年七十四岁。

其实，你要负责

เมื่อก่อนลูกจะชอบเรื่องการทำนายทายทัก แต่หลวงพ่อบอกว่าเป็นสิ่งไม่ดีลูกจึงเลิกศึกษา และพอลูกตัดสินใจเข้ามาช่วยงานในวัด คนที่อยู่ภายนอกก็จะว่า ลูกเป็นโรคคลั่งศาสนา ขี้เกียจ ไม่มีปัญญาหางานทำ ต้องมาอยู่วัด แต่คำพูดเหล่านั้นไม่ได้สะเทือนใจลูกแม้แต่เล็กน้อย เพราะลูกรู้ว่า บุญทุกบุญที่ลูกได้ทำ มีเงินเป็นพันล้านก็หาซื้อไม่ได้

เด็กไทยยุคไฮเทค

บ่อยครั้งลูกนึกยอมแพ้และไม่ เข้าใจว่าทำไมยิ่งสร้างบุญ ชีวิตยิ่งตกต่ำจนไม่เหลืออะไรเลย รู้สึกมืดมนไปหมดเหมือนกับท้องฟ้าที่ดำสนิท แม้ลูกท้อแท้อย่างถึงที่สุดแต่ก็ยังไม่ยอมพ่ายแพ้ต่อชะตากรรม และเลือกที่จะสู้ตาย เปลี่ยนความท้อแท้เป็นความท้าทาย สุดท้ายลูกก็พบว่าวิธีแก้ไขความท้อแท้ที่ดีที่สุด คือ เลิกคิดถึงมัน และปลุกกำลังใจให้ลุกโชติช่วงขึ้นขึ้นมาแล้วมุ่งหน้าทำบุญต่อไป ด้วยความเชื่อมั่นว่าสักวันบุญจะต้องส่งผลอย่างแน่นอน